Twee streepkes

'Twee streepkes' is een theaterstuk opgevoerd door 't Geels Volkstoneel.

Het toneel gaat over Walter en Jurgen, een homokoppel dat graag aan kinderen zou beginnen. Om hun kinderwens te vervullen hebben ze gekozen voor draagmoederschap: hun zussen stemden toe en lieten zich kunstmatig insemineren. Eén probleem: de twee zussen mogen van elkaar niet weten dat ze zwanger zijn, omdat ze constant in elkaars haren zitten. Natuurlijk komen ze hier wel achter en de twee zussen zijn uit op "wraak": de ene doet alsof ze een miskraam krijgt en de andere doet alsof ze het kind niet meer wil afstaan. Het koppel is ten einde raad, tot ze erachter komen dat hun poetsvrouw zwanger is en haar kind wil laten adopteren omdat ze zelf de middelen niet heeft om ervoor te zorgen. En dan komt natuurlijk de aap uit de mouw. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk bevallen de drie vrouwen allemaal van een tweeling, waardoor het koppel een totaal van zes kinderen krijgt.

Zoals ik wel vaker durf doen, ben ik naar dit toneel geweest zonder er ook maar iets vanaf te weten. Ik wist zelfs niet naar welk toneel ik überhaupt ging kijken. Familie van mij gaat namelijk regelmatig met mijn moeder en hun vriendengroepje naar het toneel, en omdat ze wisten dat ik voor Nederlands dit ook eens moest doen, vroeg ze of ik niet mee wilde met hen. Eenmaal in de zaal kreeg ik wel het voorgevoel dat het toneel over baby's zou gaan, aangezien er overal posters en vlaggetjes aan de muren hingen met "it's a girl/boy!" erop.

Hoewel de beschrijving van het toneel eigenlijk best wel dramatisch klinkt, was de voorstelling dat totaal niet. Sterker nog, dit toneelstuk was juist een komedie. Je zou namelijk denken dat een miskraam in scène zetten voor enige drama zou zorgen, maar dit was juist niet het geval. De conflictsituaties bleven allemaal heel luchtig, zodat de voorstelling het speelse, ludieke element niet zou verliezen. Daarbij was dit ook een vrij kort stuk: in totaal duurde dit toneel nog geen 1,5 uur dus veel ruimte om diepgang te creëren was er dan ook niet.

De cast bestond uit vijf personages. Walter en Jurgen zijn de protagonisten, hun zussen Fanny en Marjolijn en hun poetsvrouw Katrien zijn nevenfiguren. Een echte antagonist is er eigenlijk niet. Hoewel we Walter en Jurgen wel best goed leren kennen, zou ik geen enkel personage echt een vol karakter noemen. Persoonlijk vond ik hen eerder karikaturen. Walter en Jurgen dragen leren handschoentjes en regenboogsokken en gedragen zich als het stereotiepe beeld dat mensen hebben over homoseksuelen. Fanny wordt uitgebeeld als een typisch dom blondje (ook al noemen ze het hier zwangerschapsdementie) die steeds opnieuw duwt tegen een deur waaraan getrokken moet worden. Marjolijn gedraagt zich heel 'bitchy' en denkt dat ze beter is dan iedereen en ten slotte wordt Katrien een beetje uitgebeeld als een obsessieve fan.

We zien hen dus niet echt groeien doorheen het verhaal maar ik vond dit eigenlijk ook niet nodig voor deze voorstelling. De nadruk lag voornamelijk op humor en het zou volgens mij geforceerd overkomen als ze op zo'n korte tijd toch hadden geprobeerd om hele complexe personages te creëren.

Zelf vond ik de voorstelling heel erg grappig en eens een fijne afwisseling van alle serieuze programma's die ze tegenwoordig uitzenden. En aan het gelach dat uit de zaal kwam te horen, was ik niet de enige die enthousiast was. Daarbij ben ik ook wel een fan van flauwe woordgrapjes, die er in dit toneel à volonté waren. Een voorbeeldje:

Walter, vol afkeer als hij ziet hoe zijn zus een banaan met ketchup eet: "Ik kan het niet zien, ik kan het niet zien!"

Jurgen, die naast hem staat: "Wacht, ik ga wat aan de kant staan, dan kan je het beter zien."

Kortom, een avond vol ambiance voor zij die eventjes hun hoofd willen leegmaken!