I'm not gonna write you a love song

"I'm not gonna write you a love song" door Anke Verschueren is een poëtische dj-performance waarmee Anke voor het eerst solo optreedt. Ze blikt tijdens de voorstelling terug op haar liefdesleven en wat ze daaruit geleerd heeft. Om haar woorden kracht bij te zetten maakt ze gebruik van zowel bekende hits, zoals Mamma Mia van ABBA en Grenade van Bruno Mars, als ook van zelfgeschreven liedjes die ze ter plekke harmoniseert door middel van 'loops'.

Doordat ik van mezelf niet vaak naar het theater ga, vond ik dit de geschikte kans om het toch eens te doen. Ik ging op zoek naar verschillende voorstellingen in mijn stad en had voor "I'm not gonna write you a love song" gekozen omdat het mij een uniek concept leek. Uit de beschrijving op de website van het cultureel centrum ging ik ervan uit dat Anke een playlist ging afspelen en tussendoor enkele opmerkingen zou maken. In werkelijkheid droeg ze een monoloog voor die ze aanvulde met verschillende liedjes. Hiervoor gebruikte ze een draaiplaat waarmee ze bekende hits kon afspelen maar ze maakte ook gebruik van een loop recorder waarmee ze verschillende ritmes en harmonieën kon inzingen en zo zelf liedjes kon maken. Vooral dit laatste had ik niet verwacht: ik had deze techniek hiervoor nog maar één keer live gezien en dat was bij (wereldartiest) Ed Sheeran. Ik was dan ook heel erg onder de indruk.

Zoals ik al had beschreven, ging deze voorstelling over het liefdesleven van Anke. Of nou ja, eerder over haar relatiebreuken. Ze reflecteerde over haar verschillende relaties en beschreef in detail hoe de verschillende relaties misliepen en wat ze daaruit kon leren. Op verschillende momenten slaagde ze erin het publiek tot nadenken aan te zetten doordat ze zo diepgaand kon vertellen. Dit wisselde ze af met humor, want er werd ook regelmatig gelachen. Dit zorgde voor een heel goede balans: het verhaal werd zo niet te 'heavy' maar het werd ook niet ludiek. Daarbij kan Anke op zo'n manier vertellen zodat je jezelf ook kan herkennen in haar verhalen. Een voorbeeld hiervan: weet je nog hoe het voelt om als tiener voor het eerst een 'X' te ontvangen?

De muziek integreerde ze ook op een creatieve manier. Zoals ik al zei, maakte ze ter plekke ook muziek wat ik al heel erg indrukwekkend vond maar ze wist ook een interessante twist in de hedendaagse liedjes te brengen. Neem nu 'Grenade' van Bruno Mars. Hij zingt over alle gekke dingen die hij zou doen om iemand te overtuigen van zijn liefde. Anke reflecteert hier verder over en komt nadien tot de conclusie dat dit eigenlijk niet zo realistisch is. Dus past ze het liedje aan met teksten waarvan ze vindt dat het beter past. Sommige liedjes werden zo ineens heel serieus terwijl anderen juist heel grappig werden.

Kortom: ik vond deze show een echte aanrader. Voorstellingen als deze zouden mij zeker aanmoedigen om vaker naar het theater te gaan. Voor mij was dit dan ook de ideale start om me te verdiepen in verschillende cultuurevenementen.