De labyrintrenner is het eerste boek uit de "Maze Runner" trilogie. Thomas wordt op een dag wakker in een bewegende box zonder te weten hoe hij daarin terecht is gekomen, maar ook zonder enige herinnering aan zijn oude leven. Hij komt terecht in een plek die "de Laar" wordt genoemd en die wordt bewoond door een vijftigtal tienerjongens. Thomas ontdekt dat de Laar omgeven wordt door een gevaarlijk en veranderend labyrint. Hij wil ontzettend graag ontsnappen en wil zich daarom aansluiten bij de Renners om zo te zoeken naar een weg naar buiten. Deze zoektocht blijkt echter helemaal niet zo gemakkelijk...
Ik moet het toegeven: dit is een boek dat ik ooit al eens heb gelezen. Toen ik een jaar of 13 was, ben ik naar de verfilming van dit boek gaan kijken in de bioscoop. Ik was meteen verkocht, ook al kon ik op dat moment het verhaal niet goed volgen: allereerst gaat er best veel informatie verloren in de film, maar halverwege de film werkte het geluid in de bioscoop een hele tijd niet meer. Dus zoals iedere 13-jarige zou doen (ik maak hier, jammer genoeg, een grapje), ben ik meteen het boek gaan kopen. Dit was toen een van de beste boeken die ik ooit gelezen had.
Dit is ondertussen tien jaar geleden, en een vriendin van mij had recent de boeken een kans gegeven en zij was niet erg onder de indruk. Daarom wilde ik graag weten of mijn mening na al die jaren zou veranderen, of net niet. Het antwoord is nee, maar ook ja... Ik zal het even uitleggen.
Of ik Labyrintrenner nu een goed boek vind of niet, het heeft voor altijd een plekje in het hart van 13-jaar-oude Silke veroverd. Gelukkig voor dat deeltje van mij, vond ik het verhaal nog altijd heel interessant en fijn om te lezen.
Dit boek is geschreven rond de periode dat dystopische boeken erg in trek waren (denk hierbij ook aan 'De Hongerspelen' en 'Divergent'). Dit verhaal speelt zich af in de toekomst, nadat de wereld werd verwoest door zonnevlammen en geplaagd door een verschrikkelijke ziekte. Alleen weten Thomas en de andere jongens op de Laar dat niet, want zij hebben geen herinneringen meer aan hun leven voordat ze in het labyrint werden gedropt. Ze weten alleen dat ze moeten proberen weg te raken uit het labyrint, dat niet alleen elke nacht veranderd maar ook nog eens gruwelijke monsters bevat.
Dit verhaal zit boordevol "cliffhangers". Er is vrijwel geen enkel hoofdstuk waarin er bijna niets gebeurt. Het is volgepropt met actie en mysterie en perfect om iemand die snel verveeld raakt toch betrokken te houden. Ik ben zelf ook een nieuwsgierig persoon en ik hou er niet van wanneer een boek onnodig aansleept, dus voor mij is dit een ideaal boek. Door de vele cliffhangers blijf je ook echt op het puntje van je stoel zitten.
We volgen het verhaal door de ogen van Thomas, die vastberaden is om weg te komen uit het oord. Hij merkt al snel op dat er verschillende zaken niet kloppen en is ontzettend nieuwsgierig om de waarheid te achterhalen. Dit wordt echter niet altijd op prijs gesteld door de andere jongens die op het Laar wonen. En dan zijn er ook jongens die hem voor geen haar vertrouwen, al kunnen ze zelf niet goed verwoorden waarom. Hij maakt in dit boek dan ook niet al te veel vrienden, op Chuck, Newt en Minho na.
We leren Thomas en zijn vrienden vrij goed kennen. Hoewel ik niet echt zou zeggen dat ze in dit boek al volwaardige volle personages zijn (er zijn namelijk nog verschillende boeken in deze serie), maken ze wel een ontwikkeling door. Deze personages vind ik dan ook het meest interessant om beter te leren kennen. Thomas, Minho en Newt worden online 'the ivy trio' genoemd, omdat hun vriendschap (net als klimop) heel sterk is en bijna niet te breken valt. Chuck is een paar jaar jonger dan de meeste jongens die zich op het Laar bevinden, en zijn jeugdigheid tussen een hoop gestresseerde puberjongens is heel verfrissend.
Dan zijn er personages zoals Gally en Alby, twee personages die eigenlijk in een woord samen te vatten zijn als 'geerpokken' (zie hieronder). (Wat ik wel jammer vind, want Alby in de film is een heel aangenaam personage). Ze zijn altijd kwaad, ze willen nooit antwoorden geven op Thomas' vragen en zorgen eigenlijk voor wat hinder doorheen het boek. Ze blijven dan ook heel vlakke karakters (je zou bijvoorbeeld denken dat Alby zou opwarmen voor Thomas nadat hij zijn leven had gered). Dan is er nog een grote groep personages die ofwel strikt op de achtergrond blijven ofwel kom je echt niets over hen te weten. Je weet bijvoorbeeld dat er ongeveer 50 jongens op het Laar zijn, maar slechts een dikke tien man is gekend bij naam.
Toch vind ik dit niet storen. Een teveel aan personages in een boek is moeilijk te volgen, en aangezien dit boek al best ingewikkeld is opgebouwd door de vele mysteries en de vernieuwde technologie van de toekomst, vond ik het beter dat er voornamelijk gefocust werd op de kern.
Maar... dat gezegd zijnde, ik begrijp niet hoe ik als tiener geen probleem had met de schrijfstijl van dit boek. De auteur kan echt een geweldig interessante wereld bouwen en voorziet spanning als geen ander, maar de zinnen zelf zijn niet altijd even sterk geschreven. Hij schrijft best eentonig, en hij toont ook niet gemakkelijk hoe emoties tot uiting komen. Hij zal bijvoorbeeld schrijven 'Thomas voelt zich gefrustreerd', in plaats van de lezer te tonen hoe Thomas zich gedraagt waaruit afgeleid kan worden dat hij zich zo voelt.
Comentários