Escape room - Maren Stoffels

Escape Room gaat over de vier tieners Mint, Alissa, Sky en Milas die, zoals de naam al suggereert, zich inschrijven voor een escape room. Wat een avondje puzzels oplossen en hints vinden moest worden, verandert echter in een luguber spel waarbij de spelmeester niet van plan is hen te laten gaan...

Escape room stond al enige tijd in mijn boekenkast. Ik had het enkele jaren geleden gekocht met de veronderstelling dat het een young-adult thriller zou zijn. Het boek is echter een jeugdroman, maar ik besloot het alsnog een kans te geven. Hieruit kwamen twee conclusies:

• Ik moet er echt mee stoppen om boeken te kopen zonder dat ik weet waarover ze gaan.

• Dit boek stelde me best teleur, al had het ook zijn positieve kantjes.

Ik zal even de belangrijkste zaken overlopen.

Allereerst is dit een vrij kort boek. Het bestaat uit 178 pagina's, het lettertype is heel groot en het tempo van het verhaal ligt heel hoog. Dit zorgde er dan ook voor dat ik dit boek op een paar uurtjes uitlas. Het voordeel hiervan is dat het boek snel opbouwt naar de climax en dus niet nodeloos blijft aanslepen (iets wat ik niet graag heb in boeken). Het nadeel is echter dat sommige gebeurtenissen heel abrupt lijken, en ook de personages zijn niet heel erg diepgaand uitgewerkt.

Het boek is verdeeld in enkele delen: wat er zich afspeelt voor de escape room, het afspreken om naar de escape room te gaan en dan uiteindelijk wat er zich afspeelt in de escape room zelf. Vooral in de eerste twee delen gebeurt er eigenlijk niet veel: we krijgen voornamelijk wat achtergrondinformatie over de personages en we leren hen een beetje beter kennen. Pas in het derde deel komt er eindelijk een beetje spanning en actie in het verhaal.

Dit deel maakte dat ik dit boek niet halverwege weglegde: de personages worden opgesloten in de escape room door iemand die hen niet meer wil laten gaan. Wat de personages effectief meemaakten in de escape room vond ik wel interessant. Je merkt dat de auteur kennis heeft van escape rooms, want hoe ze de puzzels (en de oplossingen ervan) beschreef, vond ik heel goed uitgewerkt. Je kan je er zo iets bij inbeelden. Daarbij kon ik me ook goed inleven in de gevoelens van de personages (al werden die vrij oppervlakkig beschreven). Dit komt doordat het boek is geschreven in een ik-perspectief, waarbij het personage dat we volgen regelmatig wisselt.

Zoals ik hierboven al heb geschreven, maken we kennis met Alissa, Mint, Sky en Milas. Ze zijn eigenlijk vrij eenvoudig te beschrijven:

• Alissa is iemand die het gewend is in het middelpunt van de belangstelling te staan. Om haar dan wat sympathieker te maken, heeft de auteur haar een vader gegeven met PTSS. Ze wordt op slag verliefd op Milas.

• Mint daarentegen is het gewend dat ze op de achtergrond hoort en dat iedereen altijd op Alissa valt. Haar moeder wordt omschreven als ‘panisch’ en een keertje wordt Mint zo ook genoemd. Oh, en ze kan de pijn van iemand anders voelen. (Persoonlijk vind ik dit echt totaal overbodig; dit boek zou eigenlijk nog zeer realistisch kunnen zijn, maar dan gooien ze deze bovennatuurlijke gave naar je toe.)

• Sky heeft een groot geheim: hij is verliefd (maar niet op zijn vriendin).

• Milas is een mysterieus personage: hij wordt verliefd op Alissa, maar hij wil dit eerst niet laten gebeuren. Zijn vader is gestorven en hij uit zijn gevoelens met woede.

Op het einde hebben alle vier de personages een verandering meegemaakt: dit gebeurt echter zo bruut dat ik hier niet zou kunnen spreken over een evolutie. Het ene moment is Mint een verlegen muisje, het andere moment beslist ze om zich op de voorgrond te treden door haar haren bij elkaar te dragen en een klein beetje make up op te brengen. Bij de andere personages ga ik dit niet toelichten omdat ik dan wel een deel van de plot zou verraden. Maar je begrijpt nu vast wel wat ik bedoel.

Hoewel Alissa, Mint en Sky beste vrienden zijn, schuift Alissa hen in de escape room meteen aan de kant: ze is er van overtuigd dat ze alleen maar jaloers op haar zijn en dat ze hen niet kan vertrouwen.

Om eerlijk te zijn: ik vond dit een beetje ridicuul en cliché. Ze schuift jarenlange vriendschap opzij omwille van een jongen die ze nog geen week kent. Ik vond haar perspectief dan ook niet zo interessant om te lezen, al had ik wel sympathie met haar wanneer ze vertelt over haar vader met PTSS. Ik had dan ook liever wat meer delen gelezen vanuit het perspectief van de andere personages.

Daarbij is er af en toe ook nog een vijfde personage dat we even kunnen volgen: het mysterieuze personage X. Dit personage is volgens mij bedoeld om de spanning te verhogen, maar de cryptische gedachten die worden beschreven, maakten het voor mij mogelijk om bijna onmiddellijk het doelwit en het motief te achterhalen. Ook de plottwist waarin de identiteit van de spelmeester werd onthuld maakte weinig indruk op me.

Ik denk dat ik het duidelijk heb gemaakt dat dit boek bij mij zijn doel niet heeft getroffen. Ik zie echter wel vrij veel potentieel om dit boek in te zetten in de klascontext: de personages verschillen genoeg van elkaar om ze individueel te analyseren. Het zou ook interessant zijn om een klasgesprek te voeren over het motief van de spelmeester… Daarom vind ik dus niet dat ik het boek zomaar mag afschrijven. Ik denk daarbij ook dat leerlingen, die dus effectief onder de doelgroep vallen, dit vlot lezende boek meer zullen appreciëren. Misschien zouden ze zich zelfs kunnen identificeren met een van de vier personages, wat op zijn beurt opnieuw tot een discussie kan leiden.

Dus om het samen te vatten: Escape room was geen succes voor mij, maar ik denk dat het wel een succes kan worden binnen de klas.